nepoznati broj centimerara
godišnje
ova zemlja diše a
mera njenog daha je
dužina stiha epitafa
za rukom nastale stvari
ruši se kuća
u kojoj sam imao
hiljadu snova
kojih se uglavnom
ne sećam
ruši se temeljno
iz temelja
nečujnije od miša
koji protrči po tavanu
ruši se kao što se pravi
za naraštaja u naraštaju
kao sklonište
u koje kiša ne ulazi
ruši se dok štiti
od vetra u toploti
u mirisu dimne čežnje
u najboljoj nameri
poduprta sećanjima i željama
kuća se ruši
dok joj nad krovom
istorija proleće a
pod krovom se
laste gnezde i
stršljen zuje
seti se smrti
kao ishoda rođenja
Tako se kuća ruši
Jer je bila živa
